موتر های فضله سوز
انگلیس ها اولین موتر فضله سوز را ساختند. موتری که به عوض تیل، فضلۀ انسان و پسمانده های مواد غذایی را نوش جان می فرماید. چنین اختراعی را جز از انگلستان از کشور دیگری نمی شد انتظار داشت. کشوری که لااقل از دید ما مارگزیده ها، مهد توطئه و دسیسه است. هر عقل سلیمی با خواندن گزارشی در این مورد به این فکر خواهد افتاد که چنین موتری در قدم اول باید در افغانستان مورد استفاده قرار گیرد. زیرا با گُهی که فقط سیاستمداران آن تولید می کنند، می شود نه تنها موتر های افغانستان، بلکه موتر های تمام منطقه را از تیل بی نیاز ساخت. در ضمن اگر زمانی به خیال رقابت با رقیبان نفت خیز همسایه هم افتادیم، می شود به صادرات آن هم فکر کرد. ولی ما باید همیشه احتیاط را از یاد نبرده و توطئه شناسانه برخورد کنیم. نشود که انگلیس های توطئه گر این موتر را به راستی مخصوص افغانستان ساخته باشند. یعنی این که به بهانۀ این موتر ها، بخواهند به فضلۀ سیاستمداران آن دسترسی پیدا کنند. بعداً آن را در دانشگاه های فضله شناسی خود تجزیه و تحلیل کرده و بدانند که در کلۀ این سیاستمدار ها چه می گذرد؛ به چه فکر می کنند؛ چگونه فکر می کنند؛ اصلاً آیا فکر هم می کنند؟
کشور های ثروتمند جهان، هر گُهی که بخورند، فوراً موضوع یک گزارش می شود. اگر پروفیسور صدیق افغان خود ما چنین اختراعی می کرد، انگلیس ها نام آن را به یقین که "موتر گُه خور" می گذاشتند نه "فضله سوز".
انگلیس ها اولین موتر فضله سوز را ساختند. موتری که به عوض تیل، فضلۀ انسان و پسمانده های مواد غذایی را نوش جان می فرماید. چنین اختراعی را جز از انگلستان از کشور دیگری نمی شد انتظار داشت. کشوری که لااقل از دید ما مارگزیده ها، مهد توطئه و دسیسه است. هر عقل سلیمی با خواندن گزارشی در این مورد به این فکر خواهد افتاد که چنین موتری در قدم اول باید در افغانستان مورد استفاده قرار گیرد. زیرا با گُهی که فقط سیاستمداران آن تولید می کنند، می شود نه تنها موتر های افغانستان، بلکه موتر های تمام منطقه را از تیل بی نیاز ساخت. در ضمن اگر زمانی به خیال رقابت با رقیبان نفت خیز همسایه هم افتادیم، می شود به صادرات آن هم فکر کرد. ولی ما باید همیشه احتیاط را از یاد نبرده و توطئه شناسانه برخورد کنیم. نشود که انگلیس های توطئه گر این موتر را به راستی مخصوص افغانستان ساخته باشند. یعنی این که به بهانۀ این موتر ها، بخواهند به فضلۀ سیاستمداران آن دسترسی پیدا کنند. بعداً آن را در دانشگاه های فضله شناسی خود تجزیه و تحلیل کرده و بدانند که در کلۀ این سیاستمدار ها چه می گذرد؛ به چه فکر می کنند؛ چگونه فکر می کنند؛ اصلاً آیا فکر هم می کنند؟
کشور های ثروتمند جهان، هر گُهی که بخورند، فوراً موضوع یک گزارش می شود. اگر پروفیسور صدیق افغان خود ما چنین اختراعی می کرد، انگلیس ها نام آن را به یقین که "موتر گُه خور" می گذاشتند نه "فضله سوز".
